Η Κρίση της Πατρότητας (Στην Αμερική)

Πόσο μακριά είναι η Ελλάδα από όλα αυτά που γράφηκαν την 15η Ιουνίου 2015 στην Αμερική; Καθόλου μακριά!

Γιατί η πατρότητα είναι ζωτικής σημασίας για την ευημερία των οικογενειών και της κοινωνίας

15 Ιουνίου 2015 Psychology Today, Ray Williams

Καθώς πλησιάζει η Ημέρα του Πατέρα, ίσως είναι χρήσιμο να σκεφτούμε τι έχει συμβεί στην πατρότητα και κυρίως στην αντρική ταυτότητα στην Αμερική.

Κάποιοι θα συμφωνούσαν ότι η Αμερική μετατρέπεται ταχύτατα σε μια κοινωνία χωρίς πατεράδες, ή ακριβέστερα, σε μια κοινωνία με απόντες πατεράδες. Η σημασία και η επιρροή των πατεράδων στις οικογένειες έχει μειωθεί σημαντικά από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης και μετά και τώρα πια έχει φτάσει σε δραματικές διαστάσεις. Η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία αντρικού μοντέλου έχει δημιουργήσει μια τεράστια «τρύπα» που σε πολλές αστικές περιοχές φτάνει στο μισό του πληθυσμού. Για παράδειγμα, στην Βαλτιμόρη, μόνο το 38% των οικογενειών έχουν δυο γονείς, και στο Σεντ Λούις το 40%.

Πάντα οι πατεράδες ήταν σημαντικοί και όχι μόνο για την αναπαραγωγική τους ικανότητα. Πραγματικά, καμία γνωστή κοινωνία δεν αντιμετώπισε ποτέ τους πατεράδες ως μη απαραίτητους. Ο γάμος και η πυρηνική οικογένεια-μητέρα, πατέρας και παιδιά-είναι παγκόσμιοι θεσμοί. Σε καμία κοινωνία δεν είναι ή ήταν η γέννηση παιδιών εκτός γάμου ο κοινωνικός κανόνας. Εν αντιθέσει, η ανησυχία για την νομιμότητα των παιδιών είναι σχεδόν παγκόσμια.

Όπως αναφέρει ο Alexander Mitscherlich στο “Society Without a Father”, έχει λάβει χώρα μια «προοδευτική απώλεια του κύρους του πατέρα και μια αποδυνάμωσή του στην οικογένεια».

Ο David Popenoe καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Rutgers υποστηρίζει ότι αν συνεχιστεί η παρούσα τάση τότε «το ποσοστό των παιδιών της Αμερικής που ζουν μακριά από τον βιολογικό τους πατέρα θα φτάσει στο 50% τον επόμενο αιώνα… Αυτή η τεράστια αποσάθρωση της πατρότητας συνεισφέρει τα μέγιστα σε αρκετά από τα βασικότερα κοινωνικά προβλήματα των καιρών μας… τα παιδιά χωρίς πατέρα ζουν με ρίσκο υψηλότερο κατά δυο με τρεις φορές από τα παιδιά που ζουν με τον πατέρα τους για μια μεγάλη γκάμα αρνητικών συνεπειών, όπως το να παρατάνε το σχολείο, να γεννούν στην εφηβεία ή να γίνονται νεαροί παραβάτες».

Σύμφωνα με τον David Blankenhorn τον συγγραφέα του “Fatherless America”, πρόεδρο του National Fatherhood Initiative και ιδρυτή και προέδρου του Ινστιτούτου για τις Αμερικανικές Αξίες, και από έρευνα του Popeone και από αποτελέσματα άλλων ερευνών τα αποτελέσματα δείχνουν ότι:

Περίπου 30% όλων των αμερικανών γεννιούνται σε σπίτι με έναν γονιό και στις κοινότητες των μαύρων το ποσοστό βρίσκεται στο 68%
Τα παιδιά με απόντα πατέρα βρίσκονται σε δραματικά μεγαλύτερο κίνδυνο για κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, ψυχική ασθένεια, αυτοκτονία, χαμηλές ακαδημαϊκές αποδόσεις, εφηβική εγκυμοσύνη, και εγκληματικότητα, σύμφωνα με το Αμερικανικό Τμήμα Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών, Εθνικό Κέντρο Στατιστικής Υγείας.
Πάνω από τα μισά παιδιά που ζουν μόνο με την μητέρα τους ζουν σε επίπεδα φτώχειας, κάτι πού είναι 5 με 6 φορές παραπάνω από τα απιδιά που ζουν και με τους δυο γονείς.
Η παιδική κακοποίηση έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να συμβεί σε μονογονεικό σπιτικό απ’ ότι σε οικογένεια με δυο γονείς.
63% των αυτοκτονιών νέων αφορούν άτομα που προέρχονται από σπίτια χωρίς πατέρα σύμφωνα με το Αμερικανικό Γραφείο Απογραφής.
Το 72% των εφήβων δολοφόνων μεγάλωσαν χωρίς πατέρα. Το 60% των βιαστών της Αμερικής μεγάλωσαν με τον ίδιο τρόπο σύμφωνα με μια μελέτη από τους D. Cornell (et al.), στο Behavioral Sciences and the Law
Το 63% των προέδρων εταιριών και διευθυντών τμημάτων ανθρώπινου δυναμικού θεωρούν ότι δεν είναι λογικό ένας πατέρας να παίρνει άδεια μετά την γέννηση του παιδιού του.
Το 71% όλων των μαθητών λυκείου που παρατάνε το σχολείο, σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Διευθυντών Σχολείων Αμερικής προέρχεται από σπίτι χωρίς πατέρα.
Το 80% των βιαστών είχε ως κίνητρο μετατεθειμένο θυμό και προήρχετο από νοικοκυριό χωρίς πατέρα σύμφωνα με αναφορά στο Criminal Justice & Behavior.
Σε νοικοκυριά που έχουν μόνο μητέρα το 66% των παιδιών ζουν μέσα στην φτώχεια.
Το 90% όλων των άστεγων παιδιών συμπεριλαμβανομένων αυτών που το έχουν σκάσει από το σπίτι, προέρχονται από σπίτι χωρίς πατέρα.
Παιδιά από οικογένεια χαμηλού εισοδήματος με δυο γονείς έχουν πολύ καλύτερες επιδόσεις από παιδιά από σπίτι υψηλού εισοδήματος αλλά με έναν γονιό.
Το 85% όλων των παιδιών που παρουσιάζουν διαταραχή συμπεριφοράς προέρχονται από σπίτι χωρίς πατέρα σύμφωνα με μελέτη του Center for Disease Control.
Από όλα τα βίαια εγκλήματα εναντίον γυναικών που έχουν διαπραχθεί από οικείους περίπου το 65% διαπράχθηκαν είτε από συντρόφους είτε από πρώην συζύγους συγκριτικά με το 9% που διαπράχθηκε από συζύγους.
Τα κορίτσια που ζουν με πατριούς ή συντρόφους της μητέρας βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερο ρίσκο για σεξουαλική κακοποίηση από τα κορίτσια που ζουν με τον βιολογικό τους πατέρα.
Η κόρες των μητέρων που ζουν χωρίς σύζυγο έχουν 53% περισσότερες πιθανότητες να παντρευτούν ως έφηβες, 111% περισσότερες πιθανότητες να γεννήσουν ως έφηβες, 164% περισσότερες πιθανότητες να κάνουν παιδί προ γάμου και 92% περισσότερες πιθανότητες να χαλάσουν τους δικούς τους γάμους.
Μια μεγάλη έρευνα που έγινε την δεκαετία του 1980 έδειξε ότι περίπου το 20% των διαζευγμένων πατεράδων δεν είχαν δει τα παιδιά τους τον τελευταίο χρόνο, και ότι λιγότερο από το 50% είδαν τα παιδιά τους παραπάνω από μερικές φορές μέσα σε έναν χρόνο.
Τα εγκλήματα ανηλίκων, η πλειονότητα των οποίων διαπράττεται από το αρσενικό φύλο, έχει αυξηθεί στο πενταπλάσιο από το 1992.
Σε μια διαμήκη έρευνα σε 1197 μαθητές της 4^ης δημοτικού οι ερευνητές παρατήρησαν «μεγαλύτερα επίπεδα επιθετικότητας στα αγόρια που ζούσαν μόνο με την μητέρα από αυτά που ζούσαν και με τους δυο γονείς», σύμφωνα με μελέτη που εκδόθηκε στο Journal of Abnormal Child Psychology.
Τα σκορ εισδοχής στα πανεπιστήμια της Αμερικής έχουν πέσει κατά 70 μονάδες τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Τα παιδιά που προέρχονται από σπίτια με έναν γονιό τείνουν να σκοράρουν χαμηλότερα σε στανταρισμένα τεστ και να λαμβάνουν χαμηλότερους βαθμούς στο σχολείο σύμφωνα με το Congressional Research Service Report.

O Blankenhorn αναφέρει ότι η Αμερική δεν αντιμετωπίζει μόνο την απώλεια των πατεράδων αλλά και την διάβρωση του ιδανικού της πατρότητας. Λίγοι άνθρωποι αμφισβητούν την θεμελιώδη σημασία των μητέρων, όπως αναφέρει ο Popenoe, αλλά το ερώτημα αν οι πατεράδες είναι απαραίτητοι και αν ο ρόλος τους είναι μόνο κοινωνικός ακούγεται όλο και πιο συχνά με αποτέλεσμα να υπονοείται ότι αυτός ο ρόλος μπορεί να αναληφθεί και από άλλους όπως θείους, συντρόφους, πατριούς, παππούδες κλπ.

«Το μέγεθος της διάλυσης των γάμων στη δυτική κουλτούρα από την δεκαετία του 1960 και μετά δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» αναφέρει ο Lawrence Tone, διακεκριμένος ιστορικός οικογένειας στο πανεπιστήμιο του Princeton. Δεν έχει συμβεί κάτι ανάλογο τα τελευταία 2000 χρόνια και πιθανώς παραπάνω. Παρατηρείστε τι έχει συμβεί στα παιδιά. Οι περισσότεροι υπολογισμοί αναφέρουν ότι μόνο το 50% περίπου των παιδιών που γεννήθηκαν μεταξύ 1970-84 θα ζουν με τους γονείς τους στην ηλικία των 17 σε αντίθεση με το 80% που ίσχυε πριν.

Παρά το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει για την συμμετοχή των πατεράδων στην οικογένεια, ένα τεράστιο ποσοστό της έρευνας για την οικογένεια επικεντρώνεται στις μητέρες και τα παιδιά. Οι υπηρεσίες υγείας και άλλοι οργανισμοί αποκλείουν τους πατεράδες, συχνά χωρίς σκοπιμότητα. Ξεκινώντας με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό τα περισσότερα ραντεβού κλείνονται με τις μητέρες τις ώρες που οι πατεράδες δουλεύουν.

Το ίδιο ισχύει και τα περισσότερες επισκέψεις στον παιδίατρο. Πολύ συχνό είναι το φαινόμενο το όνομα του πατέρα να απουσιάζει από τον φάκελο του παιδιού σε διάφορες υπηρεσίες υγείας. Στις περισσότερες υπηρεσίες υγείας τα χρώματα είναι παστέλ και οι εικόνες στους τοίχους έχουν μόνο μητέρες και παιδιά, τα περιοδικά στις αίθουσες αναμονής είναι γυναικεία και το προσωπικό κυρίως γυναίκες. Στα περισσότερα γραφεία της πρόνοιας οι πατεράδες δεν καλούνται σε συναντήσεις και όταν έρθει κάποια από την πρόνοια στο σπίτι και ανοίξει άντρας την πόρτα τότε θα ζητήσει την μητέρα. Δεδομένων αυτών των καταστάσεων οι πατεράδες είναι πιθανό να λαμβάνουν το μήνυμα ότι είναι αόρατοι ή άσχετοι από την ευημερία των παιδιών τους εκτός αν υπάρχει θέμα οικονομικής υποστήριξης.

Ο Popenoe και άλλοι εξέτασαν τον πατρικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών και βρήκαν ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές από αυτόν της μητέρας. Για παράδειγμα, μια συχνά μη αναγνωρισμένη διάσταση της πατρότητας είναι το παιχνίδι. Από την γέννηση του παιδιού τους έως την εφηβεία, οι πατεράδες τείνουν να δίνουν πιο πολύ έμφαση στο παιχνίδι από την φροντίδα. Το παιχνίδι κινητοποιεί και σωματικά και ψυχικά. Συχνά προσομοιάζει σχέσεις μάθησης και εργασίας και δίνει έμφαση στην ομαδικότητα και ανταγωνισμό ή ικανότητες. Ο τρόπος που παίζουν οι πατεράδες επηρεάζει τα πάντα από την διαχείριση συναισθημάτων, εξυπνάδα και ακαδημαϊκή επιτυχία. Είναι μεγάλης σημασίας η προώθηση της ουσιαστικής αξίας του αυτό-ελέγχου.

Μια επιτροπή που συστάθηκε από το Συμβούλιο Παιδιών και Οικογενειών του National Research Council των ΗΠΑ συμπέρανε ότι «τα παιδιά παίρνουν σημαντικά μαθήματα στο πώς να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν τα έντονα συναισθήματα μέσα από το πλαίσιο του παιχνιδιού με τους πατεράδες τους. Οι πατεράδες ουσιαστικά προσφέρουν στα παιδιά πρακτική εξάσκηση στην ρύθμιση των συναισθημάτων τους και στην αναγνώριση των συναισθημάτων των άλλων».

Στο παιχνίδι αλλά και σε άλλες καταστάσεις οι πατεράδες τείνουν να τονίζουν τον ανταγωνισμό, την πρόκληση, την πρωτοβουλία, την ανάληψη ρίσκου και την ανεξαρτησία. Οι μητέρες ως φροντιστές τονίζουν την συναισθηματική και προσωπική ασφάλεια. Η συμμετοχή του πατέρα δείχνει να συνδέεται με βελτιωμένες ποιοτικές και λεκτικές ικανότητες, βελτιωμένη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων και υψηλότερη ακαδημαϊκή επιτυχία των παιδιών. Οι άντρες παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στο να προάγουν την συνεργασία και άλλες «μαλακές» αξίες. Οι πατεράδες που συμμετέχουν ενεργά αποδεικνύεται από μια 26ετή μελέτη ότι ίσως παίζουν έναν ρόλο ιδιαίτερης σημασίας στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης στα παιδιά.

Η οικογενειακή ζωή-γάμος και ανατροφή παιδιών-είναι μια δύναμη πολιτισμού για τους άντρες. Τους ενθαρρύνει να αναπτύξουν σύνεση, συνεργατικότητα, τιμιότητα, εμπιστοσύνη, αυτό-θυσία, και άλλες συνήθειες που οδηγούν στην επιτυχία γενικότερα.

Οι Mark Finn και Karen Henwood, γράφοντας για το θέμα της αρρενωπότητας και πατρότητας, στο British Journal of Social Psychology, συμφωνούν ότι η παραδοσιακή άποψη της αρρενωπότητας, με επίκεντρο την ισχύ, επιθετικότητα, οικονομική ασφάλεια και «αρσενικότητα», και η αναδυόμενη νέα άποψη της πατρότητας που συμπεριλαμβάνει πολλές πτυχές της μητρότητας είναι μια πηγή αγώνα για πολλούς άντρες που γίνονται πατεράδες.

Σε μια μελέτη της πατρότητας σε δημοφιλείς τηλεοπτικές αμερικανικές σειρές, ο Timothy Allen Pehlke και οι συνεργάτες του συμπέραναν ότι οι πατεράδες παρουσιάζονται γενικά ως σχετικά ανώριμοι, μη βοηθητικοί και ανίκανοι να φροντίσουν τους εαυτούς τους σε σύγκριση με άλλα μέλη της οικογένειας. Επιπροσθέτως, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι συχνά οι πατεράδες γίνονταν ο περίγελως της οικογένειας. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί, ενώ το κίνητρο είναι το χιούμορ, παρουσίαζαν τους πατεράδες ως κοινωνικά ανίκανους και αντικείμενα χλεύης.

Σε μια μελέτη απεικονίσεων των πατεράδων στα πιο δημοφιλή παιδικά βιβλία, η ερευνήτρια Suzanne M. Flannery Quinn συμπέρανε ότι από τα 200 βιβλία που αναλύθηκαν υπήρχαν μόνο 24 όπου ο πατέρας παρουσιάζεται μόνος και μόνο 35 όπου ο πατέρας και η μητέρα παρουσιάζονται μαζί. Η συγγραφέας καταλήγει: «λόγω του ότι οι πατεράδες δεν είναι παρόντες ή επιφανείς σε μεγάλο αριθμό σε αυτά τα βιβλία, οι αναγνώστες έρχονται σε επαφή μόνο με ένα περιορισμένο αριθμό ιδεών και εικόνων από όπου μπορούν να κατασκευάσουν μια αντίληψη των κοινωνικών προσδοκιών προς την πατρότητα και του τι σημαίνει να είσαι πατέρας».

Από ότι διαφαίνεται, το θέμα της πτώσης της πατρότητας και το πρόβλημα της κρίσης της αντρικής ταυτότητας είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα.

Στο άρθρο μου στο Psychology Today «Η κρίση της αντρική μας ταυτότητας: Τι θα συμβεί στους άντρες;» είπα, «σε έναν μετά-μοντέρνο κόσμο χωρίς ξεκάθαρα όρια και διαχωρισμούς, είναι δύσκολο να ξέρεις τι σημαίνει να είσαι άντρας και ακόμα πιο δύσκολο να νιώθεις καλά γι αυτό. Τα όρια που είχαν χτιστεί σε σχέση με τα φύλα γύρω από την εργασία, την οικογενειακή παραγωγή και αναπαραγωγή, τον ανταγωνισμό και την συνεργασία, το σκληρό και το μαλακό, έχουν πλέον θολώσει και οι άντρες ψαχουλεύουν στο σκοτάδι για την ταυτότητα τους».

Η απεικόνιση των αντρών και της αντρικής ταυτότητας στις μοντέρνες δυτικές κοινωνίες είναι κατά κόρον αρνητική. Οι άντρες στην εποχή μας συχνά δαιμονοποιούνται, περιθωριοποιούνται, και αντικειμενοποιούνται με έναν τρόπο που θυμίζει αυτά που έχουν συμβεί στις γυναίκες. Το θέμα της αντρικής ταυτότητας είναι πολύ σημαντικό γιατί οι άντρες έχουν όλο και χαμηλότερες ακαδημαϊκές επιδόσεις, διαπράττουν περισσότερα εγκλήματα και αυτοκτονίες, πεθαίνουν νωρίτερα και θεραπεύονται για ασθένειες όπως το AIDS συχνότερα από τις γυναίκες.

Υπάρχει και μια άλλη απώλεια πατρότητας στην κοινωνία καθώς η τεχνητή γονιμοποίηση από ανώνυμους δότες σπέρματος βρίσκεται σε αύξηση. Περαιτέρω, ιατρικά πειράματα έχουν δείξει ότι το αντρικό σπέρμα μπορεί να παραχθεί τεχνητά στο εργαστήριο. Έχει υπάρξει μια αύξηση στον αριθμό διαζυγίων όπου η επιμέλεια δίνεται αποκλειστικά στη μητέρα (ΗΠΑ). Η συνεχόμενη αρνητική απεικόνιση των αντρών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μαζί με την «γυναικοποίηση» των αντρών και την απώλεια της πατρότητας στην κοινωνία, έχει προκαλέσει σύγχυση και ματαίωση στους άντρες της νεότερης γενιάς καθώς δεν έχουν συγκεκριμένο αντρικό μοντέλο για να ταυτιστούν και δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να ορίσουν τον ρόλο τους στην κοινωνία.

Από την πάλαι ποτέ εικόνα του ανθρώπου που «φέρνει το ψωμί στο σπίτι», της «κεφαλής του σπιτιού», και των «σεβαστών αρχηγών», οι άντρες του σήμερα έχουν γίνει περίγελως των κοινωνικών μέσων. Μια Καναδική ερευνητική ομάδα, των Nathanson και Young, ερεύνησε την αλλαγή του ρόλου των αντρών και τα Μ.Μ.Ε. και κατέληξε στο ότι δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές όπως «Οι Σίμπσονς» παρουσιάζουν τον χαρακτήρα του πατέρα, Homer, ως τεμπέλη, σωβινιστή, ανεύθυνο, και χαζό, ενώ τον γιο του, Bart, ως κακόβουλο, αγενή και άσπλαχνο προς την αδελφή του. Συγκριτικά, η μητέρα και η κόρη παρουσιάζονται ως προνοητικές, ευγενικές, και με γλυκιά φύση. Η πλειονότητα των τηλεοπτικών εκπομπών και διαφημίσεων παρουσιάζουν τους άντρες σαν ανώριμους ή επιθετικούς τυράννους, ή αναίσθητους επιβήτορες για την ικανοποίηση των γυναικών.

Σύμφωνα με τον J.R. Macnamara, στο βιβλίο MediaandtheMaleIdentity: TheMakingandRemakingofMen, λιγότερα από 20% των αντρικών «προφίλ» των ΜΜΕ ήταν θετικά. Βίαια εγκλήματα μετά φόνου, επίθεσης, και ένοπλης ληστείας αποτελούσαν το 55% όλων των παρουσιάσεων των ΜΜΕ σε αναφορά αντρικών δραστηριοτήτων. Ο Macnamara υποστηρίζει ότι πάνω από 30% όλων των συζητήσεων στα ΜΜΕ που αφορούσαν την αντρική σεξουαλικότητα είχε σχέση με παιδοφιλία, και ότι η αντρική ετεροσεξουαλικότητα ήταν συνυφασμένη με επιθετικότητα και κυριαρχία. Οι άντρες παρουσιάζονται συχνά στην τηλεόραση και στις ταινίες ως άτομα που αποφεύγουν την δέσμευση στις σχέσεις και που απατούν τις γυναίκες. Με αντίστοιχα αυξανόμενη συχνότητα οι γυναίκες παρουσιάζονται ως ανεξάρτητες μητέρες που δεν χρειάζονται άντρες.

Ο Guy Garcia, ο συγγραφέας του TheDeclineofMen: HowTheAmericanMaleisTuningOut, GivingUpandFlippingOffHisFuture υποστηρίζει ότι πολλοί άντρες θρηνούν για τον κατακερματισμό της αντρικής ταυτότητας όπου ο σύζυγος καλείται να αναλάβει ρόλους που δεν έχει συνηθίσει όπως το να μεγαλώνει παιδιά και να κάνει δουλειές του σπιτιού ενώ η γυναίκα του φέρνει περισσότερα χρήματα στο σπίτι. «Οι γυναίκες πραγματικά έχουν γίνει το κυρίαρχο φύλο» επισημαίνει ο Garcia, «αυτό που με απασχολεί είναι ότι οι άντρες συνεχώς χάνουν έδαφος. Οι γυναίκες έχουν όλο και καλύτερη εκπαίδευση από τους άντρες, κερδίζουν περισσότερα χρήματα από τους άντρες και γενικά δεν χρειάζονται καθόλου τους άντρες. Εν τω μεταξύ, οι άντρες ως ομάδα χάνουν πλέον τον προσανατολισμό τους».

«Η κρίση της πατρότητας είναι τελικά μια πολιτιστική κρίση, μια κοφτερή πτώση στην παραδοσιακή έννοια της κοινωνικής ευθύνης» αναφέρει ο Popenoe, «άρα για να σωθεί ο απειλούμενος θεσμός της πατρότητας πρέπει να ανακτήσουμε την αίσθηση της κοινότητας».

Πέρα από όλα αυτά, οι πατεράδες-άντρες- παρέχουν μια σειρά από μοναδικές και αναντικατάστατες ποιότητες που οι γυναίκες δεν παρέχουν συνήθως. Κάποιες από αυτές είναι πολύ οικείες και συχνά παραγνωρίζονται ή θεωρούνται δεδομένες. Ο πατέρας ως προστάτης, για παράδειγμα, δεν έχει εκλείψει. Είναι και πολύ σημαντικός ως υπόδειγμα (role model). Τα αγόρια στην εφηβεία που δεν έχουν πατέρα στην ζωή τους έχουν μεγάλη έφεση προς προβλήματα. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση για τις κόρες είναι σχετικά πιο εύκολος αλλά και πάλι έχουν πολλά πράγματα να μάθουν από τους πατεράδες τους σε σχέση με το πώς να φέρονται στους άντρες. Μαθαίνουν από τους πατεράδες τους για την εμπιστοσύνη μεταξύ φύλων, τρυφερότητα και διαφορετικότητα. Μαθαίνουν να εκτιμούν την θηλυκότητα τους από τον άντρα που είναι τόσο μοναδικός στην ζωή τους (υποθέτοντας πάντα ότι αγαπούν και εκτιμούν τον πατέρα τους). Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι μαθαίνουν μέσα από την ανταλλαγή αγάπης με τον πατέρα τους ότι αξίζουν να αγαπιούνται.

Πρόσφατες έρευνες μας έχουν δώσει ποιο βαθειά-και ποιο εντυπωσιακή-γνώση σε σχέση με τον ρόλο του πατέρα στο μεγάλωμα των παιδιών. Φαίνεται ότι σχεδόν σε όλες τους τις επαφές με τα παιδιά οι πατεράδες κάνουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά από τις μητέρες. Αυτό που κάνουν οι πατεράδες-ο δικός τους τρόπος ανατροφής-δεν είναι μόνο συμπληρωματικός στον τρόπο της μητέρας αλλά και όπως δείχνουν οι μελέτες αυτούσια μοναδικός και σημαντικός.

Για παράδειγμα, μια διάσταση της πατρότητας που συχνά παραβλέπεται είναι το παιχνίδι. Από την γέννηση του παιδιού τους και μέχρι την εφηβεία οι πατεράδες δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο παιχνίδι από την φροντίδα. Αυτό ίσως να προβληματίζει μια φεμινίστρια και σαφώς θα σήμαινε ότι θα ήταν σοφό από τους πατεράδες να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στην φροντίδα. Παρόλα αυτά ο τρόπος και το στυλ παιχνιδιού του πατέρα φαίνεται να έχει ασυνήθιστη σημασία. Είναι πιθανό να είναι συγχρόνως σωματικά και ψυχικά σημαντικό. Με τα μεγαλύτερα παιδιά το παιχνίδι του πατέρα είναι πιο πολύ σωματικό και ομαδικό όπου δοκιμάζονται οι σωματικές και πνευματικές ικανότητες του παιδιού.

Συχνά προσομοιάζει μια σχέση εκμάθησης και διδασκαλίας «έλα άσε με να σου δείξω πώς γίνεται».

Ο τρόπος που παίζουν οι πατεράδες επηρεάζει τα πάντα, από την διαχείριση των συναισθημάτων, την εξυπνάδα και την ακαδημαϊκή επιτυχία. Είναι πολύ σημαντική η προώθηση του αυτό-ελέγχου. Σύμφωνα με έναν ειδικό «τα παιδιά που παίζουν σκληρά με τον πατέρα τους γρήγορα μαθαίνουν ότι το να δαγκώνεις, να κλωτσάς και να φέρεσαι βίαια δεν είναι αποδεκτό». Μαθαίνουν πότε είναι κάτι αρκετό.

Μια μελέτη με καταδικασμένους δολοφόνους στο Τέξας απέδειξε ότι το 90% των ερωτηθέντων δεν έπαιξαν με τον πατέρα τους όταν ήταν παιδιά ή έπαιζαν με ανώμαλο τρόπο.

Καθώς λοιπόν γιορτάζουμε ετήσια την Ημέρα του Πατέρα και σκεφτόμαστε το πόσο σημαντικός είναι για την κοινωνική σταθερότητα όλο και περισσότεροι άντρες στην κοινωνία μας χρειάζεται να βρουν την αντρική τους ταυτότητα και να αφοσιωθούν στην κεντρική σημασία της πατρότητας.