Είναι “οικείος” ο μπαμπάς;

Home at mum’s, home at dad’s.

 

Η πρωτόγνωρη πανδημία μας έφερε μπροστά σε ένα σημαντικό ερώτημα :

 

Μπορεί να μην εφαρμοστεί απόφαση επικοινωνίας πατέρα – παιδιού λόγω του κορωνοϊού;

 

Τα δικαστήρια είναι κλειστά. Οι ΠΝΠ δεν λένε κάτι ειδικότερα. Τι ισχύει;

 

Ακούστηκε από γονείς με επιμέλεια η ακόλουθη θέση :

 

«Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή κατάσταση ανάγκης. Το παιδί μένει εκεί όπου βρέθηκε όταν ξέσπασε η πανδημία. Μένει δηλαδή στο σπίτι του και με τους οικείους του. Δεν επιτρέπεται η επικοινωνία.»

 

Βεβαίως και οι δύο γονείς εφαρμόζουν τις οδηγίες της πολιτείας και μάλιστα σχολαστικά. Το ίδιο και τις δικαστικές αποφάσεις.

 

Η προτροπή είναι να μείνουμε όλοι στο σπίτι με τους «οικείους». Το παιδί έχει δύο σπίτια και «οικείους» δύο γονείς. Για το διάστημα που προβλέπει η συμφωνία ή η δικαστική απόφαση, σπίτι του παιδιού και οικείος του παιδιού είναι αυτός που κάθε χρονική στιγμή προβλέπεται.

 

Το παιδί των διαζευγμένων γονιών και το αναγνωρισμένο παιδί εκτός γάμου έχει οικογενειακές σχέσεις και με τους δύο γονείς. Όποιος λέει ότι ο πατέρας είναι «τρίτος» παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα.

 

Άλλωστε, «μονογονεϊκή» οικογένεια έχουν τα ορφανά ή τα τέκνα αγνώστου πατρός. Από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτος απαγορεύεται ο πολιτικός θάνατος. Το κράτος και ο δικαστής δεν μπορεί να εξαφανίσει νομικά κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται εν ζωή.

 

Ο αντίλογος στη πιο πάνω θέση για αυτόβουλη διακοπή της επικοινωνίας από τον ένα γονέα προέρχεται από τη σημερινή δομή του νομικού μας συστήματος.

• Τι να την κάνει ο πατέρας τη γονική μέριμνα που ασκείται από κοινού όταν σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα υγείας αποκλείεται από κάθε απόφαση για τη ζωή του παιδιού;
• Τι να την κάνει την επικοινωνία ο πατέρας όταν αποκλείεται με τον ίδιο τρόπο που αποκλείεται κάθε τρίτος;
• Τι κύρος έχουν οι δικαστικές αποφάσεις όταν – χωρίς να προβλέπεται από κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου – κάποιος διάδικος καταργεί μονομερώς μια δικαστική απόφαση χωρίς συνέπειες; (σημείωση, αυτό δεν ισχύει για την περίπτωση απαγόρευσης της κυκλοφορίας αν αυτή διαταχθεί).
• Η κατάσταση ανάγκης που αίρει τον άδικο χαρακτήρα κάποιας πράξης ισχύει μόνο για τη μητέρα ή και για τον πατέρα;

 

Τι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει:

 

Κατά τις μέρες και ώρες επικοινωνίας, να παίρνει ο πατέρας το παιδί από το προστατευμένο περιβάλλον του ενός σπιτιού και με το ιδιωτικό προστατευμένο μέσο μεταφοράς, το πηγαίνει στο άλλο σπίτι, και ούτω καθ’ εξής.

 

Συμμορφούμενοι με τις συστάσεις της πολιτείας, και οι δύο γονείς δεν θα εκθέσουν το παιδί σε δημόσιες συναθροίσεις, σε δημόσιους χώρους, σε συναναστροφή τρίτων ή άλλων παιδιών και επιπλέον ο ένας γονέας θα επιβλέπει τον άλλο και οι δύο μαζί το παιδί. Αυτό δε γίνεται όταν οι γονείς ζουν στο ίδιο σπίτι;

 

Και πάντα όλ’ αυτά όσο δεν έχει επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας.

 

Ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης έχει εξαγγείλει τη συνεπιμέλεια.

Ως «συνεπιμέλεια» νοείται η από κοινού άσκηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και η κατά ίσο χρόνο παραμονή του παιδιού στα σπίτια και των δύο γονέων.

Η πολιτεία δεν έχει προλάβει να υλοποιήσει την πολιτική επιλογή της κυβέρνησης.

 

 Έως τότε :

• Περιμένουμε να περάσουν οι δύσκολες αυτές μέρες ελπίζοντας για το καλό όλων.
• Είμαστε δίπλα στα παιδιά μας ως γονείς, υποστηρίζοντας τον άλλο γονέα.
• Δεν δημιουργούμε εντάσεις. Έχουν άλλωστε ανασταλεί όλες οι προθεσμίες. Κάθε ενέργεια ενώπιον της Δικαιοσύνης μπορεί ν’ ασκηθεί μετά την άρση της αναστολής.

 

Επιμύθιο :

Αν απ’ όλη την πιο πάνω ανάπτυξη συνεχίζει κάποιος ν’ αντιλαμβάνεται την κατάσταση ανάγκης διαφορετικά, τότε αυτός παραδέχεται ότι η κατάσταση ανάγκης μπορεί να δικαιολογήσει κάθε αυτόβουλη, ακόμα και παράνομη ενέργεια.

 

Ας δούμε ένα πραγματικό παράδειγμα :

 

Η μητέρα με την επιμέλεια και το 5 ετών παιδί στο σπίτι της είναι κατ’ επάγγελμα νοσηλεύτρια σε δημόσιο νοσοκομείο/υπάλληλος ταμείου σε supermarket. Ο πατέρας υπάλληλος σε εταιρεία που έχει κλείσει από την αρχή της επιβολής των μέτρων και έκτοτε παραμένει απομονωμένος στο σπίτι του. Η μητέρα καθημερινά λείπει στην εργασία της αλλά αρνείται να εφαρμόσει την επικοινωνία με πρόσχημα ότι ο κίνδυνος και τη κατάσταση ανάγκης επιβάλλει το παιδί να μείνει στο σπίτι της.

Πέρασε από το μυαλό του πατέρα να πάρει το παιδί με κάθε τρόπο και να το κρατήσει σπίτι του λόγω του κινδύνου στον οποίο το παιδί είναι εκτεθειμένο αφού η μητέρα κινείται καθημερινά σε ιδιαίτερα επικίνδυνο περιβάλλον.

Ερωτάται : Αν το κάνει κινδυνεύει να καταδικαστεί; Αν το παιδί βρεθεί στο σπίτι του, πως θα φύγει από αυτό αφού είναι κατά την άποψη ορισμένων επικίνδυνη η μετάβαση στο άλλο σπίτι; Τι πρέπει να γίνει; Τι είναι το σωστό να γίνει;

 

Το πρόβλημα αυτό η ελληνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να το λύσει όσο είναι προσκολλημένη στην αποκλειστική επιμέλεια και στις «μονογονεϊκές οικογένειες» των διαζευγμένων.

 

Το πρόβλημα αυτό μπορεί να λύσει μόνο ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης υλοποιώντας την εξαγγελθείσα συνεπιμέλεια.

 

Σύλλογος Συνεπιμέλεια