2946/2022 ΜΠΘεσ/κης Είναι απόφαση συνεπιμέλειας;

 

Με μεγάλη χαρά του μας έστειλε φίλος την απόφαση  2946/2022 Μονομελούς Πρωτοδικειόυ Θεσσαλονίκμης θεωρώντας την μια απόφαση συνεπιμέλειας.

 

Είναι όμως;

 

Η υπόθεση συζητήθηκε στο ακροατήριο την  3η/9/2022, δηλαδή 13 μέρες πριν αρχίσει να ισχύει ο νόμος 4800/2022. Θα περίμενε κανείς να μην εφαρμόσει τον νόμο το Δικαστήριο, αλλά τον εφάρμοσε … μερικώς.

 

Ας εξετάσουμε το διατακτικο της απόφασης. 

 

Γράφει « ΑΝΑΘΕΤΕΙ  την άσκηση της επιμέλειας των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων ΧΧΧ και ΨΨΨ από κοινού στους διαδίκους γονείς τους» αντί να γράψει στη μητέρα τους.  Εάν εφάρμοζε το νόμο θα έπρεπε να γράψει «ΕΚ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ η γονική μέριμνα, επιμέλεια και φροντίδα των ανηλίκων τέκνων παραμένει κοινή μετά το διαζύγιο και δεν επικαλέστηκαν οι γονείς λόγο παρέκκλισης από τον κανόνα».

 

Συνεχίζει η απόφαση «ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ως τόπο κατοικίας των ανωτέρω τέκνων των διαδίκων, τον τόπο κατοικίας της εναγόμενης μητέρας τους». Το σωστό θα ήταν  να γράψει «ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ως τόπο κατοικίας την πόλη της  Θεσσαλονίκης, στα όρια της οποίας τα τέκνα θα διαμένουν στις οικίες και των δύο γονέων τους».

 

Περαιτέρω αναφέρει «ΡΥΘΜΙΖΕΙ το δικαίωμα της προσωπικής επικοινωνίας το υενάγοντος με τα ανήλικα τέκνα του ΧXX και ΨΨΨ και ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ αντιστοίχως την εναγόμενη να ανέχεται την επικοινωνία αυτή, με τον ακόλουθο τρόπο» θα έπρεπε να γράφει «ΟΡΙΖΕΙ το χρόνο κατά τον οποίο θα φροντίζει καθένας από τους γονείς τα τέκνα τους ως ακολούθως …». Η λέξη ρυθμίζω που συναντάτο στο παλιότερο δίκαιο έχει απαλλειφθεί από το νέο. Πλεον ο δικαστής δεν ρυθμίζει αλλά επιλύει διαφωνίες.

 

Σαν χρόνο η απόφαση δίνει κάθε δεύτερη και τέταρτη Τρίτη κάθε μηνα και κάθε Πέμπτη από 13:30 έως 20:00. Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα από μία εβδομάδα, κάθε καλοκαιρι ένα μήνα.

 

Να δούμε τι σημαίνει αυτό. Ένα μήνα και μισό το καλοκαίρι και τις γιορτές : 6,5 ώρες δύο απογεύματα το μήνα και 6,5 ώρες τέσσερα απογεύματα το μήνα. Δηλαδή (6,5 ώρες  Χ 8 φορές = ) 52 ώρες κάθε μήνα. Και αυτό για 9 μήνες επειδή από 1,5 μήνα θα έχουν διακοπές με τα παιδιά καθένας από τους γονείς, συνολικά 3 μήνες.

 

Συνολικά θα έχει ο πατέρας (52 Χ 9 =) 468 ώρες  δηλαδή 19,5 μέρες το χρόνο στις οποίες προστίθενται και οι 45 ημέρες του 1,5 μήνα των διακοπών. Παίρνει επομένως  65,5 ημέρες από τις 365 ημέρες του έτους.

 

Που είναι το μαχητό τεκμήριο του 1/3 του συνολικού χρόνου; Που είναι η αιτιολογία για τη μη εφαρμογή του;

 

Και αφού δίνει η απόφαση το παιδί δύο και τρείς φορές την εβδομάδα στο πατέρα, γιατί να το ταλαιπωρεί με το να το γυρνάει στις 8 το βράδυ στη μητέρα; Την ώρα που έχει ξεκουραστεί και είναι έτοιμο για φαγητό και ύπνο ;

 

Τέλος, γράφει το ακατανόητο «ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να καταβάλει στην ενάγουσα, ως συνασκούσα την επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων τους και για λογαριασμό τους, ως συνεισφορά στη τακτική σε χρήμα διατροφή τους, το ποσό των ….». Αφού συνασκούν την επιμέλεια τότε γιατί δεν καταβάλει η ενάγουσα στον εναγόμενο; Γιατί πρέπει να καταβάλει ο άντρας στη γυναίκα και όχι η γυναίκα στον άντρα; Ακόμα καλύτερα, γιατί δεν καταβάλουν και οι δύο, ο ένας στον άλλο ή από κοινού στις δαπάνες;

 

Με το νέο νόμο ο κάθε γονέας μπορεί να ζητήσει διατροφή. Έτσι και οι δύο θα ζητήσουν τα χρήμτα για το νοίκι, τις ΔΕΚΟ, τη τροφή και όλα τα άλλα έξοδα που κάνουν όσο το παιδί μένει στο σπίτι τους και μάλιστα σε μηνιαία βάση αφού το σπίτι είναι εκεί, λειτουργικό, κάθε μήνα, για όσες μέρες έρθει να μείνει το παιδί σε αυτό. Και επίσης ο κάθε γονέας μπορεί να ζητήσει ν’απότιμηθεί σε ρήμα η προσωπική του φροντίδα.

 

Πρακτικά, οι εκατέρωθεν διατροφές συμψηφίζονται, ο κάθε γονιός πληρώνει για το σπίτι του και για το παιδί του σε αυτό, και οι δύο μοιράζονται τις δαπάνες του παιδιού όπως δίδακτρα, σπορ, μαθήματα, υγεία, ασφάλιση κλπ. Και οι αποφάσεις πρέπει να βγάζουν ποσό και για τους δύο στο διατακτικό τους.

 

Δεν λείπουν και τα στερεότυπα από το σκεπτικό της απόφασης.  Γράφει «Αυτονόητο είναι ότι το Δικαστήριο θα συνεκτιμήσει και την καταλληλότητα κι ικανότητα κάθε γονέα να αναθρέψει το τέκνο….». Από πού κι ως που;

 

Το Δικαστήριο εκτιμά την ακαταλληλότητα του γονέα όχι την καταλληλότητα. Και οι δύο γονείς είναι ικανοί και κατάλληλοι έως ότου κάποιος διάδικος φέρει στοιχεία στο φάκελλο της υπόθεσης που ν’αποδεικνύουν το αντίθετο. 

 

Γράφονται πολλά στην απόφαση για το γονέα με τον οποίο το τέκνο διαμένει. Θυμίζουμε ότι το «συνήθως διαμένει» που είχε προταθεί από την νπ επιτροπή έγινε απλά «διαμένει». Έτσι το παιδί διαμένει και στα δύο σπίτια και των δύο γονέων που ασκούν συνεπιμέλεια, κατά το χρόνο που ορίζεται.

 

Δικαίωμα επικοινωνίας επομένως έχουν και οι δύο γονείς που ασκούν κοινή επιμέλεια για όσο χρόνο το παιδί διαμένει στο σπίτι του άλλου γονέα.

 

Το συμφέρον του παιδιού είναι το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού που είναι ορισμένο και συνίσταται ιδίως την κοινή ανατροφη και την αποφυγή της διάρρηξης των σχέσεων (αποξένωση) με τους γονείς. Όσο και να προσπαθεί να το απλώσει και να του δώσει άλλο περιεχόμενο η απόφαση, ο δικαστής υποχρεούται να εφαρμόσει το νόμο.

 

Και η γνώμη του παιδιού δεν ερευνάται μόνο ανάλογα με την ωριμότητα αλλά και με την ικανότητα διάκρισης του παιδιού.

 

Αυτά δεν γράφονται σαν κριτική στην απόφαση αλλά σαν έναυσμα για τη συγκρότηση ενός εθνικού τρόπου σκέψης για την ανατροφή των παιδιών. Άλλες χώρες κι άλλοι λαοί έχουν τα δικά τους συστήματα. Εμείς δεν έχουμε.

 

Ξεκινάμε σήμερα να δημιουργήσουμε το ελληνικό μοντέλο ανατροφής παιδιών. Διάδικοι, δικηγόροι και συγγραφείς με αυτά που λένε, που γράφουν, που πετυχαίνουν θα το δημιουργήσουν.

 

Η συνεπιμέλεια δόθηκε στους Έλληνες. Μένει να την κερδίσουν.

 

Ι. Παπαρρηγόπουλος