Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω

 

Χθες πήραμε δύο ειδήσεις.

 

Η πρώτη είναι ότι εκδόθηκε μία ακόμα απόφαση περιφερειακού δικαστηρίου που διατηρούσε την κοινή επιμέλεια με ίσο χρόνο και για τους δύο γονείς.

 

Η δεύτερη, ότι στην Αυστραλία ψηφίστηκε η κατάργηση των διατάξεων για την υποχρεωτική ισόχρονη κοινή επιμέλεια. Μέχρι χθες, στην Αυστραλία ο νόμος επέβαλε το 50 – 50 και για τους δύο γονείς.

 

Μετά το 2006 ο νόμος  εφάρμοζε το τεκμήριο της ισόχρονης (50 – 50) κοινής επιμέλειας. Το δικαστήριο μπορούσε μόνο να  “εξετάζει” εάν “ο ίσος χρόνος… ήταν προς το συμφέρον του παιδιού- και εάν αυτός ήταν εφικτός”. Δηλαδή εφάρμοζε υποχρεωτικά ως σημείο εκίνησης την κοινή επιμέλεια, την εναλλασσόμενη διαμονή και την εξίσου κοινή φροντίδα του παιδιού.

 

Παγκόσμια, με τα σημερινά δεδομένα, η κοινή επιμέλεια με τη δυνατότητα κοινής φροντίδας είναι κοινός τόπος και μάλιστα ξεπερασμένος, καθώς οι περισσότερες χώρες έχουν προχωρήσει ακόμα πιο πέρα. Δεν βλέπουν τη κοινή ανατροφή σαν μία κρατική πολιτική που … απλά το επιτρέπει. Οι περισσότερες χώρες έχουν φθάσει στο να υποστηρίζουν τη κοινή επιμέλεια ως το ελάχιστο σημείο εκκίνησης.

 

Χρησιμοποιώντας μια απίστευτα ύποπτη και ιδεοληπτική λογική, η Αυστραλία εγκατέλειψε τώρα τις διατάξεις της για την κοινή ανατροφή και γύρισε το ρολόι πίσω στην εποχή της δεκαετίας του 1990, βασιζόμενη στο ασαφές και απροσδιόριστο πρότυπο του “βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού”, συμπληρωμένο από έναν κατάλογο απροσδιόριστων παραμέτρων. Κατά ειρωνεία της τύχης, ακριβώς τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτή την προβληματική προσέγγιση αποτέλεσαν την αφορμή για τη διακομματική υποστήριξη που οδήγησε στις μεταρρυθμίσεις του 2006 στην Αυστραλία και είχε φέρει το 50  – 50.

 

Πρόκειται για ένα déjà vu που οδηγεί στην αναπόφευκτη επανάληψη όλων των προβλημάτων και δυσκολιών. Μέχρις ότου οι Αυστραλοί νομοθέτες επανέλθουν ή – το πιθανότερο – μέχρις ότου καταψηφιστούν οι ίδιοι από τους οργισμένους Αυστραλούς, οι οποίοι υποστήριζαν σθεναρά την ισόχρονη κοινή ανατροφή, σύμφωνα με μια ολοκληρωμένη κυβερνητική έκθεση που συντάχθηκε στο παρελθόν, πέντε χρόνια μετά την ψήφιση των διατάξεων του 2006.

 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επίσημη κυβερνητική “αιτιολογική έκθεση” καταβάλλει αρκετό κόπο για να υποστηρίξει ότι συνεχίζεται η υποστήριξη προς την κοινή επιμέλεια, δεδομένου ότι η νομοθεσία απαιτεί την από κοινού λήψη αποφάσεων. Γράφει ότι λόγω του νομικού όρου που χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα  “ίση κοινή ευθύνη γονικής μέριμνας” οδήγησε στο ότι “συνήθως” παρερμηνευόταν ως ότι δήθεν δημιουργούσε δικαίωμα για ίσο κοινό χρόνο με τα παιδιά. Με άλλα λόγια, λέει η αιτιολογική έκθεση, τίποτα δεν άλλαξε, προχωράμε όπως ξέραμε. Αυτά όμως αφοράν τους Αυστραλούς.

 

Η οπισθοδρόμηση αυτή της Αυστραλίας πιθανώς να χρησιμοποιηθεί πολιτικά από μεμονωμένες ομάδες σε άλλες χώρες. Όχι όμως στην Ελλάδα.

 

Στην Αυστραλία, μέχρι χθες, ο νόμος και ο δικαστής έδινε το 50 – 50 κατά κανόνα και ερευνάτο η τυχόν εξαίρεση. Από χθες, κατά κανόνα, ερευνάται «το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού».

 

Στην Ελλάδα ο νόμος θέλει κατά κανόνα την κοινή επιμέλεια (εντός – εκτός γάμου, σε συγκατοίκηση – διάσταση) με ελάχιστο το 1/3 του χρόνου και ο δικαστής επιλύει διαφωνίες των γονέων και ερευνά λόγους παρέκκλισης από τον κανόνα.

 

Στην Αυστραλία ο δικαστής έκανε ότι του έλεγε ο νόμος. Στην Ελλάδα ο δικαστής κάνει του κεφαλιού του.

 

Στην Αυστραλία χρειάστηκε ν’ αντικαταστήσουνε το νόμο. Στην Ελλάδα χρειάζεται ν’ αντικαταστήσουμε το δικαστή.

Άντε να το εξηγήσεις αυτό στον Αυστραλό.

 

Στην Αυστραλία από χθες βάλανε το δικαστή να ψάχνει το « βέλτιστο συμφέρον του παιδιού», όπως το εννοεί βέβαιο ο ΟΗΕ.

Στην Ελλάδα σήμερα ο δικαστής ψάχνει από μόνος του το «αληθές» συμφέρον, το «πραγματικό» συμφέρον ή όλα τα άλλα συμφέροντα του παιδιού. Βάζοντας έτσι τα δικά του και αντίθετα με το νόμο κριτήρια στις αποφάσεις του.

 

Γιατί αντίθετα με όλες τις άλλες χώρες, η Ελλάδα έχει την πιο πρόσφατη νομοθεσία. Το «βέλτιστο συμφέρον του παιδιού» ορίζεται από τον νόμο ως η «ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή του καθώς και στην αποφυγή διάρρηξης των σχέσεων του με καθένα από αυτούς» (1511 ΑΚ).

Διαβάστε τις αποφάσεις. Γράφουν επάνω, στο νομικό μέρος, ποιο είναι το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Ότι λέει ο νόμος. Και πιο κάτω, στο σκεπτικό, ψάχνουν κάποιο άλλο συμφέρον, το πραγματικό, το αληθές ή απλά το συμφέρον.

 

Για να μη βγουν παράνομες οι ούτως ή άλλως παράνομες αποφάσεις τους.

 

ΕΠΕΙΔΗ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟ ΒΕΛΤΙΣΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ,  Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΟΡΙΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.

 

ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ Η ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΗ.

 

Βέβαια, μία άλλη κυβέρνηση, όπως στην Αυστραλία, μπορεί ν’ αλλάξει το νόμο, να ψηφίσει νέους νόμους, να φέρει πίσω τη χώρα.

Εμείς όμως, οι πολίτες, επαγρυπνούμε. Ενωμένοι, μονιασμένοι, δραστήριοι.

Ξέρουμε ποιος είναι υπέρ των παιδιών μας και της κοινής ανατροφής τους. Ξέρουμε ποιοι την πολέμησαν στο παρελθόν και σήμερα.

Και δεν θα τους επιτρέψουμε τον ρεβανσισμό.

Όχι γιατί αυτό είναι μια πολιτική θέση αλλά γιατί αυτό το επιβάλλει η κοινωνία.

Πρόσφατα διαπιστώσαμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων συμφωνιών συναινετικού διαζυγίου καταλήγει σε ρύθμιση κοινής επιμέλειας.

Αυτή σήμερα είναι η πραγματικότητα και το βέλτιστο και υπαρκτό συμφέρον γονεών και τέκνων.

 

Οι λεγεώνες έχουν διαβεί το Ρουβικώνα.

Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ο νόμος γιατί έχει αλλάξει η κοινωνία. Και όλοι εμείς που γράφουμε και διαβάζουμε τις γραμμές αυτές διαβάζουμε και διαδίδουμε το χαρμόσυνο μήνυμα.

 

Ένα μήνυμα αγάπης και συνεργασίας.