Το δωμάτιο του παιδιού.
Με παιδί ή χωρίς παιδί, το δωμάτιο είναι πάντα εκεί.
Ένα παιδικό δωμάτιο με κρεβατάκι, γραφείο, παιχνίδια, βιβλία, λίγα ρούχα… Ο μπαμπάς μπαίνει στο δωμάτιο κάθε βράδυ για να πει καληνύχτα. Στο κουκλάκι που είναι πάνω στο κρεβάτι. Γιατί το παιδί θα κοιμηθεί στο κρεβάτι αυτό μία νύχτα κάθε δεκαπέντε μέρες. Και αυτό το άδειο δωμάτιο του κρατάει άσβεστη την απεριόριστη στοργή και αγάπη του για το παιδί.
Άλλοι πάλι δεν το αντέχουν. Κρατάνε την πόρτα κλειστή, για να ξεχάσουν αυτό που τους συμβαίνει. Ότι δηλαδή είναι οι μπαμπάδες της μιας διανυκτέρευσης κάθε δεκαπέντε μέρες.
Να δούμε όμως τι συμβαίνει με το παιδικό δωμάτιο όταν οι γονείς έχουν συμφωνήσει την εναλλασσόμενη κατοικία.
Όταν ζούσαν όλοι μαζί, γονείς και παιδιά, εάν κάποια στιγμή έλειπε το παιδί από το δωμάτιο, ήταν αυτό που έλειπε και οι γονείς ήσαν που έμεναν πάντα εκεί.
Όταν οι γονείς άρχισαν να ζουν χωριστά, η συχνότητα της απουσίας του παιδιού αυξήθηκε. Μια εβδομάδα στις δύο, ένα σαββατοκύριακο στα δύο, οι μισές διακοπές…
Τι γίνεται λοιπόν το δωμάτιο του παιδιού κατά την απουσία του; Πως νοιώθει ο γονιός που μένει όλο το χρόνο στο σπίτι κατά την περίοδο της απουσίας του παιδιού ;
Το ζήτημα αυτό μελέτησε ο Benoit Hachet στο Παρίσι, με έρευνα που έκανε το 2012-2013.
Το δωμάτιο του παιδιού παραμένει ανοικτό ακόμα και όταν το παιδί μένει στο σπίτι του άλλου γονιού του.
Η πόρτα του δωματίου παραμένει ανοικτή στο σπίτι των γονιών που ζουν με εναλλασσόμενη κατοικία εδώ και καιρό. Από τους γονείς που βιώνουν την εναλλασσόμενη κατοικία εδώ και καιρό και ερωτήθηκαν, μόνο τρεις κλείνουν την πόρτα του δωματίου.
Το άδειο δωμάτιο τους υπενθυμίζει με αρνητικό τρόπο την απουσία του παιδιού. Δεν μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο κατά τη διάρκεια της απουσίας του παιδιού. Εμείς υποθέτουμε ότι με τον καιρό η πόρτα του δωματίου θ’ ανοίξει.
Όλοι όσοι ερωτήθηκαν απάντησαν ότι κατά την απουσία του παιδιού μπαίνουν στο δωμάτιο όταν είναι ανάγκη. Για ν’ ανοίξουν τα πατζούρια, ν’ αερίσουν κλπ. Κανένας δεν είπε ότι μπαίνει για να θυμηθεί τα παιδιά. Στα μικρά διαμερίσματα, εκεί όπου όλα τα δωμάτια χρησιμεύουν για περισσότερες από μία λειτουργίες, το δωμάτιο των παιδιών μπορεί να χρησιμεύσει και για κάτι ακόμα, όπως π.χ. για να χωρέσει μία ντουλάπα.
Η επιπρόσθετη αυτή χρήση του δωματίου μένει πάντα δευτερεύουσα.
Κανείς δεν χρησιμοποιεί το δωμάτιο για γραφείο, για αναγνωστήριο, ή για κάτι άλλο κατά τη διάρκεια της απουσίας των παιδιών. Κάποιος που ερωτήθηκε προτιμούσε να βάζει τα ασιδέρωτα ρούχα στο δωμάτιο του παρά να τα βάζει στο άδειο δωμάτιο του παιδιού. Το δωμάτιο παραμένει χρηστικό αλλά συνήθως δεν γίνεται αποθήκη, εκτός από τα δύο μικρότερα διαμερίσματα όσων ερωτήθηκαν, γιατί αυτοί δεν είχαν επιλογή.
Ακόμα και οι φίλοι που φιλοξενούνται συχνά μένουν σε άλλο δωμάτιο παρά στο δωμάτιο των παιδιών. Προτιμάνε να τους φιλοξενήσουν στον καναπέ, εκτός ίσως από τους συγγενείς.
Ο χρόνος που έχει περάσει από την έναρξη της εναλλασσόμενης κατοικίας επηρεάζει και τα συναισθήματα μπροστά στο άδειο δωμάτιο. Στην αρχή “είναι ένας εφιάλτης” είπε μία που ερωτήθηκε, “στην αρχή νόμιζα ότι περνάω μπροστά από το δωμάτιο κάποιου πεθαμένου”. Άλλοι είπαν ότι “ακούω τα νανουρίσματα του παιδιού”. Το άδειο δωμάτιο δείχνει γεμάτο από βάσανα. Με τον καιρό όμως το δωμάτιο δεν έχει αρνητική φόρτιση και γίνεται απλά ένα δωμάτιο που δεν είναι κατειλημμένο, χωρίς να προξενεί ιδιαίτερα συναισθήματα.
Σε κάθε περίπτωση, στην εναλλασσόμενη κατοικία, το δωμάτιο του παιδιού παραμένει το “δικό του” δωμάτιο.
Για όλους όσους ερωτήθηκαν, τα παιδιά δεν έχουν ένα δωμάτιο αλλά έχουν “το δικό τους” δωμάτιο, και στο σπίτι του μπαμπά, και στο σπίτι της μαμάς. Μια εβδομάδα στις δύο, το άδειο δωμάτιο δεν είναι κενό αλλά ένας χώρος που αναμένει να υποδεχθεί το παιδί που το κατοικεί.
Για το παιδί αυτός ο χώρος είναι πάντα ζωντανός, καταλήγει ο Benoit Hachet.
πηγή residence alterne
