Δημοσιεύθηκε στις 12 Απριλίου 2017 στο news247.
Δειτε το άρθρο στο πρωτότυπο ΕΔΩ
του Γιάννη Παπαρρηγόπουλου*
Φανταστείτε αν πηγαίνατε το παιδί σας στο γιατρό για μια σοβαρή ασθένεια και ν’ ακούγατε το γιατρό να λέει “εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι πρόσφατες ανακαλύψεις της ιατρικής επιστήμης”.
Δεν θα είχατε καμία αμφιβολία ότι ο γιατρός παραβαίνει τους κανόνες και της επιστήμης και της πολιτείας και ότι κάνει κακό στο παιδί σας.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει με ένα ζήτημα που αφορά δεκάδες χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο στην χώρα μας.
Πάντα ένας χωρισμός είναι δύσκολος.
Ξέρουμε όμως ότι τα παιδιά που ζουν και με τους δύο γονείς τους εμφανίζουν καλύτερους δείκτες ευημερίας από τα παιδιά που βιώνουν ένα διαζύγιο.
Όμως τα παιδιά των διαζευγμένων – χωρισμένων γονιών δεν ανήκουν όλα στην ίδια κατηγορία. Υπάρχουν δύο υποκατηγορίες παιδιών χωρισμένων γονιών:
Μία κατηγορία είναι αυτή των παιδιών που ζουν σε δύο σπίτια, σε εναλλασσόμενη κατοικία. Τα παιδιά αυτά εμφανίζουν σχεδόν τους ίδιους δείκτες ευημερίας με τα παιδιά που ζουν σε ένα σπίτι με τους δύο γονείς τους.
Μία άλλη κατηγορία είναι αυτή των παιδιών που ζουν μόνο με τον ένα γονιό σε αποκλειστική επιμέλεια. Αυτή η κατηγορία εμφανίζει κατά πολύ χειρότερους δείκτες ευημερίας από τις άλλες κατηγορίες.
Σε διεθνές επίπεδο, περισσότεροι από 100 παγκόσμιας αναγνώρισης ειδικοί στην ψυχολογία, την αναπτυξιολογία, την προσκόλληση των παιδιών, την ενδοοικογενειακή βία και τη θεωρία της σύγκρουσης προσυπέγραψαν μία επιστημονική διακήρυξη γράφοντας:
«Προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα των παιδιών να έχουν μακροχρόνιες σχέσεις και υγιή προσκόλληση και με τους δύο γονείς τους, συναινούν και προσυπογράφουν στο πόρισμα του καθηγητή Warshak το οποίο ενθαρρύνει και τους δύο γονείς μετά το χωρισμό τους, να μεγιστοποιήσουν το χρόνο που περνάν με τα παιδιά τους, στον οποίο χρόνο περιλαμβάνεται και η διανυκτέρευση κατά ο ίσα χρονικά διαστήματα.»
Γιατί λοιπόν οι παγκόσμιας φήμης ειδικοί επιστήμονες χρειάστηκε να προχωρήσουν σε αυτό το διάβημα ;
Όπως οι ίδιοι αναφέρουν «Οι ειδικοί ομόφωνα εκφράζουν την ανησυχία τους ότι το φίμωμα της επιστήμης οδηγεί σε λύσεις ανατροφής παιδιών και σε αποφάσεις επιμέλειας που βλάπτουν τα παιδιά και τους γονείς τους.»
43 πρόσφατες επιστημονικές μελέτες καταλήγουν υπέρ της την Κοινής Ανατροφής. Οι μελέτες αυτές έχουν αξιολογηθεί από ανεξάρτητο οργανισμό. Σε αυτές περιλαμβάνεται η μεγαλύτερη μελέτη που έχει γίνει ποτέ με δείγμα 150.000 παιδιών.
Ο ψυχολόγος William Fabricius ανακάλυψε ότι ρυθμίσεις αυτού του είδους βελτιώνουν τις σχέσεις των παιδιών και με τους δύο γονείς τους, τόσο με τη μητέρα όσο και με τον πατέρα. Ρυθμίσεις αυτού του είδους έχουν εφαρμοστεί αποτελεσματικά και λειτουργούν στη πράξη τουλάχιστον για δύο δεκαετίες.
Άλλες μελέτες απέδειξαν ότι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει για τα παιδιά που ζουν σε αποκλειστική επιμέλεια. Δεν ευημερούν και μάλιστα σε ποσοστό περίπου 30 % τα παιδιά έχει χάσει κάθε επαφή με ένα από τους γονείς τους, τον πατέρα. Η έλλειψη του πατέρα πρέπει ν’ αναζητηθεί πίσω από κάθε σημαντική κοινωνική παθολογία που έχει σχέση με παιδιά : εγκληματικότητα, ναρκωτικά, κατάχρηση αλκοόλ, εφηβικές εγκυμοσύνες, ψυχολογικές διαταραχές και οι αυτοκτονίες.
Στο όνομα αυτών των μελετών, ομόφωνα η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, εξέδωσε το Ψήφισμα 2079/2015 με το οποίο ενόψει των προσφάτων ανακαλύψεων της επιστήμης συστήνουν στις 47 χώρες μέλη να εφαρμόσουν – μεταξύ άλλων – την συνεπιμέλεια, την εναλλασσόμενη κατοικία και μια φιλική δικαιοσύνη.
Γιατί η κοινή ανατροφή των παιδιών δεν είναι καθ’ ημάς διαδεδομένη ; Επειδή το διαζύγιο είναι big business.
Στη χώρα μας, αντί να εφαρμόζουμε λύσεις και σχέδια ανατροφής παιδιών που να διευκολύνουν τα μέλη μιας οικογένειας για μία “οικογενειακή επίλυση” και να τα οδηγούμε στο να υποστηρίζονται από μια διεπιστημονική ομάδα επαγγελματιών της οικογένειας, το νομικό σύστημα της χώρας είναι παγιδευμένο στη πολιτική της απόδρασης από το πρόβλημα : Η επιμέλεια στη μητέρα, αποκλείεται ο πατέρας από την ανατροφή του παιδιού, προσχηματικά γίνονται τυπολατρικές δίκες με προειλημμένο αποτέλεσμα, πολύχρονες και δαπανηρές, αποφάσεις που βγαίνουν copy – paste, αποφάσεις που εκτελούνται μόνο εάν το θέλει η μητέρα του παιδιού…
Τελικά βλέπουμε ότι κανένας νομικός δεν ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών.
Γι’ αυτό τους ενοχλεί η κοινή ανατροφή των παιδιών ! Γιατί διαφορετικά θα πρέπει να σκύψουν πάνω από τις υποθέσεις, να δώσουν λύσεις και μάλιστα για κάθε μια υπόθεση ξεχωριστά. Να σταματήσουν δηλαδή την “απόδραση από το πρόβλημα”.
Και όμως, εκεί όπου εφαρμόστηκε η κοινή ανατροφή, τα αποτελέσματα μας εξέπληξαν. Στην Αυστραλία, μετά από αρκετά χρόνια εφαρμογής της κοινής ανατροφής, πραγματοποιήθηκε έρευνα για να εκτιμήσει τα αποτελέσματα του νέου συστήματος. Ο καθηγητής Edward Kruk διαπίστωσε : «Μετά την εισαγωγή της νέας νομοθεσίας, σημειώθηκε σημαντική μείωση στην προσφυγής στα δικαστήρια για την επιμέλεια των παιδιών και μάλιστα κατά το εντυπωσιακό ποσοστό 72 %. Αντίστοιχη με την μείωση της αντιδικίας ήταν η αύξηση της προσφυγής στα κέντρα οικογενειακής υποστήριξης και στην οικογενειακή μεσολάβηση. Πλέον οι γονείς μετά το χωρισμό στην Αυστραλία επιλύουν τις σχέσεις τους ως προς την ανατροφή των παιδιών χωρίς να χρειάζονται να πάνε στα δικαστήρια.»
Όταν πρόκειται για την αντιπαράθεση νομικού κόσμου εναντίον παιδιών, τα παιδιά πάντα χάνουν !
Όπως λέγαμε στην αρχή, εάν το παιδί σας έπασχε από μια σοβαρή νόσο, θα θέλατε οι γιατροί να κάνουν ότι επιτάσσει η επιστήμη του σήμερα και όχι ν’ ακούνε τον Άρειο Πάγο.
Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα όργανα του κράτους και η νομοθετική εξουσία : να λάβουν υπόψη τους τις ανακαλύψεις της επιστήμης.
Πρέπει να ψηφιστούν νόμοι και πολιτικές για την ανατροφή των παιδιών που να επιτρέψουν στη φωνή της επιστήμης να σκεπάσει τον απόηχο ενός νομολογιακού εθίμου που αντηχεί το παρελθόν.
* Ο Γιάννης Παπαρρηγόπουλος είναι δικηγόρος και πρόεδρος του Συλλόγου Συνεπιμέλεια
πως ειναι η συνεπιμελεια οταν η αποσταση ειναι μακρινη 3ωρες
πως ειναι η συνεπιμελεια οταν η αποσταση με τα παιδια ειναι μακρινη 3 ωρες
Καλημέρα,
Αρχικά να γράψω πως το σωστό δεν είναι να γράψω απλά ότι είμαι ένας από τους ελάχιστους τυχερούς πατέρες που έχουν κοινή επιμέλεια με εναλλασσόμενη κατοικία. Τα παιδιά μου, δυο, είναι αυτά που είναι τυχερά που έχουν αυτή την δυνατότητα.
Εδώ και δυο χρόνια τα παιδιά μου, ζουν μια εβδομάδα μαζί μου, μια εβδομάδα με την μητέρα τους. Στο μεσοδιάστημα η επικοινωνία είναι ελεύθερη και ουδέποτε δημιουργήθηκε οποιοδήποτε πρόβλημα. Τα παιδιά αγαπούν και τους δυο τους γονείς και δεν έχουν στερηθεί ούτε λεπτό την δυνατότητα και των δυο γονέων να τους προσφέρουν αυτό που χρειάζονται τα παιδιά,και αυτό δεν είναι το σταθερό κρεβάτι και το σταθερό τραπέζι!! Τα παιδιά χρειάζονται το σταθερό οικογενειακό τους περιβάλλον, την ανάγκη τους να νιώθουν ότι οι γονείς τους υπάρχουν, για να τους προσφέρουν τις γνώσεις τους, να είναι δίπλα τους σε κάθε τους μικρό βήμα στην ζωή, να χαίρονται με κάθε τους μικρή και μεγάλη επιτυχία, για να τα αγαπάνε.
Στο χώρο εργασίας μου βλέπω καθημερινά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που καταδικάζονται από την νοοτροπία των ανθρώπων των σπηλαίων, ένας γονέας θα μεγαλώσει το παιδί ώστε να έχει σταθερό περιβάλλον, ώστε λέει να μην υπάρχουν διαφωνίες που θα το ταράξουν. Τι δημοκρατικό για να μην υπάρχουν διαφωνίες φιμώνεις! Αλήθεια όταν δεν είναι χωρισμένοι οι γονείς πως λειτουργούν οι οικογένειες;
Ναι είναι αλήθεια ότι αν δεν υπάρχει καμία συνεργασία δεν μπορεί να λειτουργήσει η κοινή επιμέλεια όπως ούτε και η κλασική μορφή της οικογένειας βέβαια. Όμως από την πλευρά της μητέρας γιατί να υπάρξει συνεργασία; κοινό μυστικό είναι ότι από μεριά της δεν υπάρχει κανένας λόγος, αυτή έχει το πάνω χέρι. Μήπως θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα αν τα δικαστήρια αξιολογούσαν τη θέληση του κάθε γονέα να συμβιβαστεί και να βάλει πάνω από όλα τη δυνατότητα να λάβει το παιδί του όσα περισσότερα μπορεί και από τους δυο γονείς;
Πραγματικά λυπάμαι να βλέπω τόσα παιδιά να τα στερούν από τόσα, λυπάμαι που βλέπω πατεράδες να αγωνίζονται για την αυτονόητη υποχρέωση τους! Λυπάμαι που στην Ελλάδα συνεχίζουμε και αναπαράγουμε μοντέλα συμπεριφοράς αναχρονιστικά και επικίνδυνα. Τρέμω από φόβο και οργή όταν ακούω τέτοια λόγια από τις έδρες του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Ρωταω τι γινεται οταν η αποσταση ειναι μακρινη 3ωρες πως μπορει να τα βλεπει ο πατερας