Υπάρχει μία τάση στο δημόσιο διάλογο να λένε ότι η Γονική Αποξένωση δεν υπάρχει επιστημονικά αλλά είναι δημιούργημα κακοποιητών ανδρών για να ξεφύγουν από τον κολασμό της κακοποίησής τους.
Δημοσιεύουμε προδημοσίευση πρόσφατης εργασίας της γνωστής μας Jennifer Harman για να συνεισφέρουμε στον επιστημονικό διάλογο.
Προδημοσιεύθηκε σήμερα μία νέα μελέτη που διεξήγαγα μαζί με την Christine Giancarlo, τον Δημοσθένη Λοράντο και τον Brian Ludmer στο διαδίκτυο, στο περιοδικό Children & Youth Services Review. Η τελική έκδοση θα είναι διαθέσιμη την επόμενη εβδομάδα ή δύο εβδομάδες. Αντί να περιμένουμε, θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικό να διαδώσουμε την εργασία το συντομότερο δυνατό, ιδίως ενόψει της πρόσφατης δράσης των επικριτών της γονικής αποξένωσης.
Το πλήρες άρθρο είναι διαθέσιμο εδώ:
Παρακαλείστε απλώς να έχετε υπόψη σας ότι θα γίνουν ακόμη μερικές μικρές διορθώσεις σε αυτό το δοκίμιο και στο τελικό άρθρο.
Η μελέτη αυτή είναι η δεύτερη προσπάθειά μας να αναπαράγουμε και να επιβεβαιώσουμε τα επιστημονικά ευρήματα στα οποία κατέληξαν οι Meier κ.ά. (2019). Ευρήματα που αποτέλεσαν τη βάση για νομοθετικές και πολιτικές αλλαγές που προωθήθηκαν από το Center for Judicial Excellence και άλλες συνεργαζόμενες ομάδες. Αποτύχαμε και πάλι να επιβεβαιώσουμε τα ευρήματα του Meier.
Υπάρχουν επίσης ορισμένα σημαντικά ευρήματα που προκύπτουν από την παρούσα μελέτη που θα πρέπει να κοινοποιηθούν στους ενδιαφερόμενους φορείς, τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων κ.λπ.
Αυτά είναι τα ευρήματα που πηγάζουν απευθείας από τη μελέτη:
- Μόνο το 10,9% των 654 καταγγελιών [κακοποίησης] που υποβλήθηκαν κατά των αποξενωμένων γονέων ήταν βάσιμες ή τεκμηριωμένες. Αυτό σημαίνει ότι το 90% των καταγγελιών κακοποίησης σε περιπτώσεις γονικής αποξένωσης κρίθηκε ότι δεν ήταν αληθείς ή ότι ήταν αβάσιμες. Δεν πρέπει να υποτιμούνται οι επιπτώσεις τέτοιων ανήκουστων ισχυρισμών πάνω στην ελευθερία των ανθρώπων που κατηγορήθηκαν αδίκως. Μέχρι σήμερα, οι δημόσιες αρχές επιβολής του νόμου και οι εργαζόμενοι στις κοινωνικές υπηρεσίες αγνοούν αυτή την ευρέως διαδεδομένη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Υποθέτουν ότι όλοι οι ισχυρισμοί είναι αληθινοί. Αγνοούν ότι πολλοί από αυτούς τους ισχυρισμούς, κατά τη μελέτη μας (30,1%), υποβλήθηκαν αμέσως μετά από μια δικαστική απόφαση ή μετά από προσφυγή στη δικαιοσύνη (π.χ. κατάθεση αίτησης για τροποποίηση αποφάσεων επιμέλειας.) Παραβλέπουν δηλαδή τις τακτικές νομικής και διοικητικής επιθετικότητας (Hines et al., 2015) που ορισμένοι γονείς χρησιμοποιούν για να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία πάνω στα παιδιά τους και στον άλλο γονέα (Harman et al., 2018, Harman and Matthewson, 2020).\
- Είκοσι πέντε “κακοποιητικοί” αποξενωμένοι γονείς ήταν μητέρες και 10 ήταν πατέρες, οπότε η υπόθεση ότι οι “κακοποιητές” αποξενωμένοι γονείς είναι κυρίως πατέρες δεν επιβεβαιώνεται από αυτά τα δεδομένα. Το ποσοστό βάσης για αυτού του είδους τις περιπτώσεις ήταν πολύ χαμηλό (7,0%). Οι Harman & Lorandos (2021) διαπίστωσαν επίσης ένα χαμηλό ποσοστό βάσης 7,9% χρησιμοποιώντας 967 υποθέσεις εφετείων των ΗΠΑ, οπότε οι δύο συνδυασμένες μελέτες εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το πώς οι Meier et al. (2019) επέλεξαν τις υποθέσεις που μελέτησαβν και αν απέκτησαν ένα αρκετά μεγάλο δείγμα για να ελέγξουν στατιστικά την υπόθεσή τους.
- Ενώ οι Meier κ.ά. (2019) ανέφεραν ότι οι ισχυρισμοί των μητέρων για κακοποίηση απαξιώνονται συχνότερα από τους ισχυρισμούς των πατέρων για κακοποίηση, ούτε οι Harman και Lorandos (2021) ούτε το παρόν υλικό επιστημονικών δεδομένων μπόρεσαν να αναπαραγάγουν ή να τεκμηριώσουν αυτόν τον ισχυρισμό.
- Δεδομένου ότι δύο μελέτες που ακολούθησαν δεν κατέληξαν να υποστηρίζουν το επιχείρημα των Meier et al. (2019) ότι κατ’ αυτούς προκύπτει από τα δεδομένα “εκτεταμένη προκατάληψη λόγω φύλου στον χειρισμό από τα δικαστήρια των… ισχυρισμών κακοποίησης” (σ. 26), ανησυχούμε ως προς το ότι ορισμένοι επαγγελματίες του δικαστικού χώρου σε κράτη που εφαρμόζουν τον νόμο Kayden ενδέχεται να εκπαιδευτούβν με μια μεροληπτική ως προς το φύλο οπτική για την οικογενειακή βία, οπτικ΄μη που στερείται ευρύτερης επιστημονικής βάσης.
Σημ. : Ο “Νόμος του Kayden” πήρε το όνομά του από την Kayden Mancuso, ένα 7χρονο κορίτσι από την κομητεία Bucks της Πενσυλβάνια, το οποίο δολοφονήθηκε από τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της δικαστικής επιμέλειας χωρίς επιτήρηση, η οποία χορηγήθηκε παρά το γεγονός ότι η μητέρα εξέφρασε ανησυχίες για την ασφάλεια κατά τη διάρκεια της δικαστικής αντιδικίας για την επιμέλεια.
Τα συμπεράσματα αυτής της εργασίας, , καθώς και η συζήτηση σχετικά με την επιβεβαίωση της αρχικής εργασίας που ερευνάται είναι επίσης σημαντικά και πιθανότατα χρήσιμα για τον διάλογο στη κοινωνία.
Ωστόσο, ο διάλογος θα πρέπει να βασίζεται σε επιστημονικά στοιχεία, και γι’ αυτό ελπίζω ότι, όσοι από εσάς συμμετέχετε σε αυτόν, θα βρείτε τρόπους να μεταδώσετε αυτές τις πληροφορίες στα άτομα που πρέπει να τις μάθουν.
Jennifer Harman, PhD
