Ομιλία καθηγήτριας Αναστασίας Καλαντζή Αζίζι στην ημερίδα της 21ης Μαίου 2016

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Ελληνικό Συμβούλιο Κοινής Ανατροφής  για την τιμή που μου έκανε προσκαλώντας με να προεδρεύσω στο πρώτο μέρος της σημερινής εκδήλωσης.  Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα έχω, θα έχουμε, την ευκαιρία να ακούσουμε επιστημονικά δεδομένα και εμπειρίες σχετικά με την οικογένεια και τα μέλη της από καταξιωμένους συναδέλφους του χώρου της ψυχικής υγείας.  Υπογραμμίζω την σπουδαιότητα της ενημέρωσης όλων μας, ειδικών και μη,  μέσω έγκυρων δεδομένων διότι η επιστήμη συνεχώς προσφέρει καινούριες γνώσεις αλλά και η κοινωνία αλλάζει και μεταλλάσσεται .  Ο γόνιμος λοιπόν διάλογος και η αλληλεπίδραση μεταξύ επιστήμης και κοινωνίας ίσως είναι ο καλύτερος  τρόπος να αρθούν στερεότυπα και προκαταλήψεις που διαιωνίζονται και επηρεάζουν θεσμούς και νομοθεσίες.

Εστιάζοντας την προσοχή μου στον τίτλο της σημερινής ημερίδας «κοινή ανατροφή» ήρθαν στη μνήμη μου οι τεράστιες διαφοροποιήσεις που συντελέστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και αφορούν την «οικογένεια».  Η άρνηση, ανατροπή και μετεξέλιξη του ίδιου του θεσμού της οικογένειας ή η πάλη για την αποδοχή της συντροφικής διαπαιδαγώγησης είναι δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των διαφοροποιήσεων. Είχα την τύχη να είμαι σχεδόν κοινωνός κάποια εποχή του ’68 μέχρι τώρα όλων αυτών των διαφοροποιήσεων.

 Όσοι εργαζόμαστε με παιδιά και εφήβους που παρουσιάζουν προβλήματα σε όλο το φάσμα των δυσλειτουργιών από τα λεγόμενα πιο ήπια ως τις εμφανείς εκδηλώσεις ψυχοπαθολογίας συνεργάζονται με γονείς, γονείς που λειτουργούν μέσα στα πλαίσια της οικογένειας αλλά χρήζουν στην πλειοψηφία τους ιδιαίτερους χειρισμούς γιατί και αυτοί είναι ένα μέρος του προβλήματος.  Έτσι γνωρίζουμε και αυτό είναι κοινός τόπος όλων των ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων ότι για τη βελτίωση της ψυχικής υγείας του παιδιού πρέπει να βελτιωθούν οι σχέσεις μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας ώστε να αποκατασταθεί η διαταραχή.  Για να αποκατασταθεί λοιπόν η διαταραχή του παιδιού πρέπει να βελτιωθεί η επικοινωνία μέσω της αποδοχής του άλλου και της κάλυψης των αναγκών του. Αυτό το μάθαμε από έρευνες και από πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία.  Ίσως αναρωτηθείτε γιατί τα αναφέρω αυτά.  Διότι αυτή η επιστημονική τεκμηριωμένη γνώση θα οδηγήσει στην προσέγγιση του χωρισμού των γονέων του διαζυγίου, δηλαδή με έναν τέτοιο τρόπο ώστε αυτός, ο χωρισμός, να μην λειτουργήσει ως τραυματικό γεγονός για τα παιδιά.

Για να προλάβουμε αρνητικές επιπτώσεις ενός  διαζυγίου, όχι μόνο στα ίδια τα παιδιά, αντλούμε γνώσεις από την κλινική πράξη και έρευνα σε οικογένειες που δυσλειτουργούν.  Ορισμένους χειρισμούς καλής πρακτικής μπορεί να είναι η μεταφορά στο παιδί του μηνύματος ότι η απόφαση για διαζύγιο αφορά τις σχέσεις των γονέων και μόνο, ότι τίποτα δεν αλλάζει και ούτε θα αλλάξει σε σχέση μ’ αυτό το παιδί, ότι η φροντίδα, η αποδοχή, το θετικό συναισθηματικό κλίμα, οι κοινοί στόχοι ανατροφής παραμένουν οι ίδιοι.   Οι ειρηνικές σχέσεις των γονέων μετά την καταιγίδα του χωρισμού είναι βέβαια προϋπόθεση της δυνατότητας διευθέτησης των καθημερινών απαιτήσεων χωρίς διαπληκτισμούς και αντιπαραθέσεις.

Έτσι, και τελειώνω, λαμβάνοντας υπ’ όψη όλα όσα γνωρίζουμε για την εφαρμογή της από την κλινική πρακτική οδηγούμαστε στην αναγκαιότητα της Κοινής Ανατροφής η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο της πολυσυζητημένης, όπως λέει η συνάδελφος κυρία Θεμελή , πολυσυζητημένης «τοξικότητας» του διαζυγίου.

Το αντίδοτο είναι αυτό που είπαμε προηγουμένως, Η Κοινή Ανατροφή.  Αυτά τα λόγια, τα εισαγωγικά, τα πολύ  λίγα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *