Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα την καταγραφή των ιδεών για το ζήτημα της συνεπιμέλειας μου προκαλεί τρομερή εντύπωση η ανάγκη παρουσίασης από το σύνολο του τύπου “δύο απόψεων” διαφορετικών για το ζήτημα της συνεπιμέλειας. Έχουμε την άποψη τη δική μας, η οποία βασίζεται σε όλες τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις που μιλάνε για υποχρεωτική συνεπιμέλεια, ίσο χρόνο και φροντίδα και από τους δύο γονείς, εναλασσόμενη κατοικία και την “αντίθετη άποψη” που μιλάει για συναινετική συνεπιμέλεια και ότι το προ 40 χρόνων νομοσχέδιο είναι “αρκούντως προοδευτικό”, χωρίς να βασίζεται πουθενά. Μια πρώτη σημειολογική ανάλυση τοποθετεί την “αντίθετη άποψη” στη σφαίρα της συνομωσιολογίας και του “τραμπικού” φαινομένου. Όπως οι συνομωσιολόγοι θεωρούν ότι κορωνοϊος δεν υπάρχει, έτσι και η αντιθετη άποψη θεωρεί ότι δεν υπάρχει το απολύτως υπαρκτό φαινόμενο, τα παιδιά χωρισμένων γονιών να μεγαλώνουν με τον έναν γονέα, να είναι δηλαδή στην πράξη ορφανά -κυρίως- από πατέρα. Επίσης, το ότι έχουμε μία σεξιστική προσέγγιση από τη μεριά των δικαστηρίων και τα παιδιά τα “επιμελείται” κυρίως η μητέρα, δεν προκαλεί καμία όχληση στο προτασιακό συμπαγές της “αντίθετη άποψης”. Αντιστοιχίες υπάρχουν και με τις συμπεριφορές των “οπαδών του Τραμπ” όπου, ενώ όλα τα δεδομενα για την εγκυρότητα των εκλογών ήταν υπέρ του Μπάιντεν, οι ίδιοι πίστευαν ότι εξαπατήθηκαν δαιμονοποιώντας την αλήθεια. Ενώ, λοιπόν, οι διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα του παιδιού, οι αποφάσεις του συμβουλίου της Ευρώπης μιλάνε για ίσο χρόνο και φροντίδα και από τους δύο γονείς, η “αντίθετη άποψη” μιλάει για δικαιώματα του παιδιού κατά περίπτωση. Το δικαίωμα του παιδιού “Κώστας” να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς είναι διαφορετικό από το δικαίωμα του παιδιού “Δήμητρα”.
Σε θεωρητικό επίπεδο αυτή η “άποψη” εντάσσεται στο πεδίο της “μετα-αλήθειας”. Δηλαδή, προσθέτει αφηγήματα σε μια αρχικά διαστρεβλωμένη προσέγγιση της πραγματικότητας καθεαυτής. Πιστεύω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα η πολιτική ηγεσία αλλά και όλος ο τύπος, “προοδευτικός ή συντηρητικός”, ο οποίος έχει δείξει και αναδείξει το μείζον κοινωνικό θέμα της συνεπιμέλειας, να μην αντιμετωπίζει πλέον ως ισόκυρες, απόψεις που δεν είναι καθόλου επιστημονικές και είτε συνομωσιολογούν, είτε διατυμπανίζουν “τραμπικές” πρακτικές. Όχι στο ίδιο πάνελ ο επιστήμονας και ο συνομωσιολόγος .
Νίκος Γκόλφης
Σύλλογος Συνεπιμέλεια
